บันทึกรถเข็นไอติม

สวัสดีทุกคน

เราคือ...รถเข็นไอติม

พวกเราจะถูกบรรทุกด้วยจักรยานพร้อมกระดิ่งสั่น 1 คู่

ทุกๆ วัน หลังเลิกเรียน พวกเราจะถูกขี่เข้าไปในแต่ละหมู่บ้าน

“กริ๊ง กริ๊ง” เสียงกระดิ่งของฉันดังขึ้น เพื่อบอกว่าฉันมาขายแล้ว

เด็กๆ แถวนี้ต่างกรูวิ่งดีใจเข้ามา เพื่อแย่งที่จะเข้าคิวกันซื้อไอติมของฉันนี่แหละ

ถึงแม้ไอติมของเรามีแค่รสกะทิกับวานิลลาเท่านั้น แต่เครื่องของเราก็เยอะนะ มีทั้งขนมปัง โคนกรอบ ข้าวเหนียว ถั่วลิสง เผือกเชื่อม ฟักทองเชื่อม เห็นไหมล่ะว่าเยอะ

ยิ่งช่วงหน้าร้อน พวกเรานี่จะฮอตเป็นพิเศษ~ ช่วงหน้าฝนกับหน้าหนาวอาจจะขายยากนิดนึง แต่ก็ไม่เป็นไรพวกเราดีใจเสมอแหละที่มีเด็กๆ มาซื้อ

แต่นั่นมันก็เมื่อ 20 ปีที่แล้ว…

เวลาผ่านไป ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด

ร้านขายของชำที่ฉันผ่านประจำก็กลายเป็นร้านแฟรนไซส์มินิมาร์ทไปซะแล้ว

แถมยังมีตู้ไอศกรีมแท่งเล็ก แท่งใหญ่ สีสันสดใสมากมายเต็มไปหมด

คนมักจะสนใจสิ่งที่ใหม่กว่าอยู่เสมออยู่แล้วล่ะ

ยิ่งช่วงนี้กระแสไอติมกุลิโกะกำลังดัง พอป้ายโฆษณาไอติมนี้แปะหน้าร้าน ร้านมินิมาร์ทที่นี่ก็เลยขายดีใหญ่เลย

ส่วนเรานะเหรอ… เริ่มมาแถวนี่น้อยลงแล้ว จากสัปดาห์นึงมา 5 วัน กลายเป็นมาวันเดียว ตอนนี้ก็แอบมีรสช็อกโกแล็ตมาแข่งแล้วนะ แต่ทว่า..

เด็กแถวนี้นะเหรอ.. ไม่ออกไปเรียนต่อ ก็ไปทำงานกันหมดแล้วล่ะ ลูกค้าประจำก็เลยไม่ค่อยมีอีกเลย

เราก็กลายเป็นแค่รถเข็นไอติมโบราณๆ ที่วิ่งผ่านไปวันๆเท่านั้นแหละ

เห้อ…. เสียงถอนในใจอย่างแผ่วเบา แต่ไม่เป็นไรฉันชินกับแบบนี้มันสักพักแล้ว

“กริ๊ง กริ๊ง” …… ฉันก็ยังออกเดินทาง ทำตัวตามปกติอย่างที่เคยจะเป็น

“นี่ป้ายังขายไอติมอีกเหรอคะ? คิดถึงไอติมป้าจังเลย” เสียงมาจากด้านบนเป็นผู้หญิงใส่ชุดครุย

“อ้าวหนู.. ไม่เจอกันตั้งนานแล้ว เป็นไงบ้าง..” เสียงสนทนาแม่ค้ากับลูกค้า

เราจำผู้หญิงคนนั้นได้ เค้าเคยเป็นขาประจำเราเมื่อก่อน จำตอนที่พ่อเค้าพาลูกของเค้ามากินที่นี่ จำตอนที่เค้าเล่นซ่อนแอบข้างๆ ตู้ของเราได้ จำตอนที่ผู้หญิงคนนั้นพาแฟนมาซื้อไอติมด้วยกันที่นี่ เราจำได้หมดเลยล่ะ จนถึงตอนนี้เธอก็เรียนจบไปแล้ว

เราดีใจ ที่เธอคนนั้นกลับมาหาเราอีกครั้ง ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็ทำให้เราได้กลับมาคิดถึงกันอยู่ ขอบคุณนะ ...

“กริ๊ง กริ๊ง”